Η πολιτικά «ανήθικη» Χαριτωνίδου και το «ηθικό» πολιτικό μας σύστημα

«ΗΘΙΚΟΤΕΡΟΙ» ΟΛΩΝ ΟΙ ΞΑΝΘΙΩΤΕΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ;

Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος

Η Χαριτωνίδου έκανε την επιλογή της.

Δεν την εκφράζει η παράταξη Μελισσόπουλου και παίρνει μεταγραφή στην παράταξη του Μ. Τσέπελη όπου θα έχει και το «κάτι τις» της.

Και ξαφνικά, όλοι εμείς, οι πολιτικά ηθικά σκεπτόμενοι πολίτες, μέλη του πολιτικού συστήματος ή απλοί ψηφοφόροι, ρίχνουμε τα γεμάτα δηλητήριο βέλη μας κατά της πολιτικής ανεντιμότητας της Χαριτωνίδου.

Το ίδιο κάναμε για τον Ιγιανίδη, το ίδιο για τον Γουναρίδη και γενικά ρίξαμε στην πυρά κάθε πολιτική μεταγραφή έστω και αν συνοδεύονταν από την σχετική αντιμισθία και φυσικά το ερώτημα είναι.

Αλήθεια και με το χέρι στην καρδιά, ποιανού,  από όλους εμάς, που καυτηριάσαμε, επαινέσαμε και καταγράψαμε αυτές της «κολοτούμπες», η πολιτική μας σκέψη είναι ηθικότερη της πολιτικής συμπεριφοράς της συγκεκριμένης μερίδας ατόμων του πολιτικού σκηνικού, που αποφάσισαν στην μέση της διαδρομής, έστω και προς το τέλος της, να αλλάξουν πολιτική ρότα;

Είμαστε ηθικότεροι όλων αυτών;

Μήπως την ενδεδειγμένη στιγμή θα κάναμε το ίδιο;

Μήπως στην πραγματικότητα αυτές οι μετακινήσεις αντικατοπτρίζουν όλους εμάς, όταν λέω εμάς, εννοώ τους απλούς ψηφοφόρους που κάθε 4 χρόνια στέκονται μπροστά στην κάλπη και με την ψήφο τους αποφασίζουν ποιος από τους υποψηφίους θα κάνει καλό στην πόλη, στην Περιφέρεια στο κράτος;

Μήπως αυτό δεν μας νοιάζει; Μήπως για αυτό δεν ψηφίζουμε; Για να γίνει κάτι καλύτερο στην πόλη, στην Περιφέρεια στην Ελλάδα;

Ή μήπως σκεφτόμαστε σαν τους «σαλτιμπάγκους» πολιτικούς που ψηφίζουμε για το κοινό καλό;

Ή μήπως κάνω λάθος;

Μήπως την ώρα που ψηφίζουμε στην λογική των πολιτικών που αν τους δοθεί η ευκαιρία να «βολευτούν», βολεύονται;

Υπόψη ότι όταν οι πολιτικοί «βολεύονται», δεν μιλάνε και έχουμε πλείστα όσα παραδείγματα στην μικρή κοινωνία μας, όπως αντιπρόεδροι ΔΕΥΑΞ, αντιδήμαρχοι “φωτεινότητας ηλιοφέγγαρου”  και πάει λέγοντας, σε αντίθεση με τους πολίτες που όταν απομακρύνονται από την κάλπη, συνεχίζουν και γκρινιάζουν και αντί την επόμενη φορά που θα βρεθούν μπροστά στην κάλπη να σκεφτούν δυο φορές τι και ποιόν θα ψηφίσουν, συνεχίζουν και ψηφίζουν με το ίδιο «σκεπτικό», τους ίδιους ανθρώπους, για να ξαναγκρινιάξουν στο έμπα της επόμενης τετραετίας για τα ίδια πράγματα και τους ίδιους πολιτικούς,  συνεχίζοντας την «παράδοση» 100 και πλέον χρόνων.

Τελικό συμπέρασμα η Χαριτωνίδου και η κάθε Χαριτωνίδου, είναι ένας – μία από εμάς. Είναι σπλάχνο της δικής μας κοινωνίας και των δικών μας αποφάσεων.

Το πολιτικό σύστημα το πληρώνουμε με τον ιδρώτα μας για να δουλέψει για εμάς.

Όταν όμως εμείς σαν πολίτες «πετάμε» στην κυριολεξία τα λεφτά μας και δεν λυπόμαστε τον δικό μας τον ιδρώτα, περιμένουμε από το πολιτικό σύστημα να μας λυπηθεί;

Για ποιο λόγο αλήθεια;