Γιατί αυτό το δυστύχημα στα Τέμπη ταρακούνησε το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα;

Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος

Μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή τις δηλώσεις των υπευθύνων της κυβέρνησης, των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων της αντιπολίτευσης, των διάφορων πολιτικών μαϊντανών και την κάστα των μεγαλοδημοσιογράφων  που προσπαθεί να «ξεπλύνει» με τρόπο, μη άμεσα αντιληπτό, το πολιτικό σύστημα.

Προσπαθώ να μην επηρεαστώ από τα κροκοδείλια δάκρυα όλων των παραπάνω και  να «διαβάσω» ποιος πραγματικά μετάνιωσε και ποιος προτίθεται να κάνει κάτι, κόντρα στις επιταγές του πολιτικού συστήματος.

Να καταγράψω ποιος πραγματικά λυπήθηκε για τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν. Σας διαβεβαιώ ότι είναι πολύ δύσκολο, γιατί μπαίνεις σαν θεατής και ακροατής στον πειρασμό να τους «τσουβαλιάσεις» όλους στο κλισέ του «τελικά όλοι είναι ίδιοι».

Ξεκινώντας από τα μικρά πολιτικά σαλόνια της Ξάνθης για να καταλήξεις στα κομματικά γραφεία και φυσικά στου Μαξίμου.

Τέλος, προσπαθώ όλο αυτό το «μαιντανομάνι» – ας μου επιτραπεί η λέξη – να μην το «τσουβαλιάσω»  στο «όλοι το ίδιο είναι» και αυτό που αναφέρω παρακάτω, δεν έχει να κάνει με συγκεκριμένους  υπουργούς της συγκεκριμένης κυβέρνησης, αλλά με όλους τους υπουργούς, όλων των κυβερνήσεων που διοίκησαν την χώρα από την εγκαθίδρυση της «δημοκρατίας» μετά την 7ετία των συνταγματαρχών.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ

Με λίγα λόγια, τι το ιδιαίτερο είχε αυτή η εκατόμβη θυμάτων στα Τέμπη και ταρακούνησε όλο το πολιτικό σύστημα;

Εννοείτε ότι  αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα.  Είτε είναι στην συμπολίτευση είτε στην  αντιπολίτευση.

Γιατί αυτό το δυστύχημα στα Τέμπη ταρακούνησε όλους;

Μάλιστα στο συγκεκριμένο σημείο της Ελλάδος, όπου πριν από αρκετές δεκαετίες έκανα πολύ συχνή χρήση αυτού το δρομολογίου, δεν είναι το πρώτο δυστύχημα που έγινε ούτε είναι η πρώτη φορά που χάνονται ζωές των Ελλήνων πολιτών στο συγκεκριμένο σημείο αλλά και σε ολόκληρο το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο της Χώρας.

Αρκεί να θυμηθούμε παλαιότερα ότι οι μετρήσεις της περιόδου 1980 – 1990 έδειχναν ότι κάθε Σαββατοκύριακο, χανόταν στους δρόμους της Ελλάδος μία μικρή κωμόπολη.

Ούτε και τότε συγκινήθηκε το πολιτικό σύστημα,  το οποίο  πολιτικό σύστημα, συνέχιζε ατάραχο την πορεία του, ανεξάρτητα με το ποιο κόμμα κυβερνούσε, αδιαφορώντας  για τις  χαμένες ζωές.

Ποια είναι η διαφορά αυτή την φορά που το πολιτικό σύστημα ένιωσε να το διαπερνά ηλεκτρική εκκένωση πολλών χιλιάδων volt;

Μήπως για τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν εξ αιτίας τους;

Μήπως για τα χαμένα διαχρονικά, δισεκατομμύρια που χάθηκαν στο όνομα εκσυγχρονισμού του ΟΣΕ ;

Ή μήπως επειδή είναι προεκλογική περίοδος και καταγράφουν στις δημοσκοπήσεις τον θυμό των πολιτών και δεν γνωρίζουν ποια θα είναι η αντίδρασή τους μπροστά στην κάλπη και που η εκλογική διαδικασία δεν θα τους επιτρέψει  να ξαναπιάσουν την «κουτάλα»;

Τελικά μετά από αυτό το γερό ταρακούνημα του πολιτικού συστήματος οι πολίτες είναι έτοιμοι να κάνουν την ανατροπή μπροστά στην κάλπη ή μήπως αρκεί ένα απαλό χάιδεμα στην πλάτη και η υπόσχεση διορισμού στο δημόσιο, τους κάνει να ξεχάσουν το άδικο αθώο αίμα που έβαψε κόκκινες τις ράγες του τραίνου;

Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά και οι Έλληνες Πολίτες θα θεωρηθούν συνυπεύθυνοι για την απόφασή τους.

Είναι η μοναδική φορά που το πολιτικό σύστημα βλέποντας να χάνεται το έρεισμά του στους πολίτες,   τρέμει την επόμενη ημέρα.

Ο λόγος πλέον στους πολίτες να επιλέξουν αυτόν που θα τους υποσχεθεί ασφάλεια.

Ασφάλεια στην ζωή τους, ασφάλεια στην δουλειά τους, ασφάλεια στην δημόσια υγεία, ασφάλεια στην σοβαρή εκπαίδευση.