Ελένη Εφραιμίδου
Πάντα καλά
Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ
πως ο κύριος Π. ήθελε ξαφνικά
ν’ ανοίξει την πόρτα και να φύγει.
Αυτό το «πάντα» των παραθυριών
και της ορθάνοιχτης πόρτας
κρεμόταν επικίνδυνα
επάνω από πυθμένα ποταμών
έτοιμο μέσα να χαθεί.
Το δωμάτιο με την παιδική αλφαβήτα
τα φωσφορούχα αστέρια, τη λευκή οροφή
είχε ξεκολλήσει απ το υπόλοιπο σπίτι
έχασκε αιωρούμενο σε βάθος άνυδρης μνήμης
κι όλες οι προδιαγραφές του σπιτιού
ξεθώριαζαν γυμνές
στην αντανάκλαση του στάσιμου νερού.
Εκείνο το «πάντα» προχωρούσε προς τα πίσω,
πολλά πηγάδια πάλευε ν’ αποστραγγίσει.
Παράταιρα ποτήρια στον πυθμένα τους
πεταμένα ποδήλατα,
πιεσμένα πλήκτρα παλιά πέτρινα προσδόκιμα πάθη,
πόθοι παιχνίδια παγωμένα πουλιά
και πάντα κάποια πεταρίζουσα πέστροφα
παρέα με Πιράνχας
πρόθυμα να μασήσουν
εκείνο το περίφημο «πάντα καλά»
(Λογοτεχνικό δελτίο τεύχος 29Ο)
Μεγάλα αισθήματα αλλά και ταπεινότητες της ζωής.
Χρονικές αστραπές, άυλα όντα , σκιές άπιαστες,
ιδέες και νεφελώματα.
Η Ελένη τεχνίτρια στην έκφραση στον λόγο,
παίρνει τις λέξεις και τις αρμονίζει στον στίχο και στην πλοκή.
Ποιήτρια της ζωής και της κινήσεως,
νοιώθει όλα τα πάθη, τους μόχθους,
τους καημούς και τα όνειρα.
Ο Ήλιος τελικά δεν βασιλεύει μάταια κάθε μέρα.
Ελένη μου σε Ευχαριστώ για την συνάντηση.
(πρωινό Σαββάτου στον χώρο του βιβλιοπωλείου)
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
