Βενζινάδικο σε χωριό της Χρυσούπολης, εξ αιτίας πρόστιμου της ΑΑΔΕ, χαρίζει το νερό
Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ ΜΕ ΕΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΚΡΑΤΟΣ
Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω στο άρθρο μιας και το συμβάν έγινε σε μένα προσωπικά.
Η πρώτη μου σκέψη, όταν άκουσα την ιστορία από μία συμπολίτισσά μας ιδιοκτήτριας βενζινάδικου που βρίσκεται στο έβγα και στα δεξιά ενός χωριού λίγο πριν από την Χρυσούπολη στο ρεύμα της Κεραμωτής για Ξάνθη, ήταν ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ωθεί τους πολίτες να αντιδρούν με φόντο την αγανάκτηση και άρα οι διοικούντες, δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες και σίγουρα, υποχρέωση πλέον των πολιτών, είναι να απαλλαγούν από μία κυβέρνηση που έχει την αίσθηση ότι κυβερνά άλλη χώρα και όχι την Ελλάδα.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Την περασμένη Κυριακή το απόγευμα, στην επιστροφή από την Κεραμωτή η σύζυγος ζήτησε να σταματήσω κάπου για να πάρουμε ένα μικρό μπουκάλι με νερό.
Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο που βρήκα μετά το Χρυσοχώρι δεξιά. Η ιδιοκτήτρια του βενζινάδικου, ήταν έξω και μέσα από την μισάνοιχτη πόρτα του οδηγού, την ώρα που ήμουν έτοιμος να κατέβω από το αυτοκίνητο, λέω στην μεσήλικα ιδιοκτήτρια του βενζινάδικου, να μας φέρει ένα μπουκαλάκι με νερό.
Βγήκα από το αυτοκίνητο και είδα την γυναίκα να βγαίνει από το κατάστημα κρατώντας δύο μπουκαλάκια με νερό και αστειευόμενη μου λέει, «καλά το κορίτσι (εννοώντας την σύζυγο) δεν θα το κεράσεις νερό»;
«Κανένα πρόβλημα» λέω, και βγάζω από την τσέπη μου ένα ευρώ για να πληρώσω τα δύο νερά.
«Χαρισμένα» μου λέει η κυρία, σημειώνοντας ότι «σε κάθε άνθρωπο που σταματά στο μαγαζί μου και μου ζητά νερό, το χαρίζω».
Σκέφτηκα ότι είναι πολιτική του καταστήματος, ώσπου άκουσα την κυρία να λέει. «Αυτό το μπουκαλάκι με το νερό που βλέπεις», εν τω μεταξύ βγήκαμε από το αυτοκίνητο η σύζυγος και εγώ και αφού μας είπε να καθίσουμε κάτω από τον παχύ ίσκιο του δένδρου, συνέχισε λέγοντα. «Αυτό το μπουκαλάκι με νερό κόστους 0,15 του ευρώ, εγώ το πλήρωσα 600 ευρώ πρόστιμο στην εφορία και από τότε, όποιος μου ζητήσει νερό του το δίνω δωρεάν».
Ζήτησα να μου πει την ιστορία, η οποία πραγματικά, αφήνει μια στιφάδα, στην σκέψη του κάθε πολίτη που έρχεται σε επαφή με το σκληρό και αδυσώπητο κράτος.
«Πριν από μερικά χρόνια, ένας νεαρός, νομίζω ότι ήταν αντιπρόσωπος, σταμάτησε στο μαγαζί μου σχεδόν μισολιπόθυμος και αμέσως εγώ με τον σύζυγό μου τον κατεβάσαμε από το αυτοκίνητο, τον βάλαμε να καθίσει όπως καλή ώρα εδώ, και ρίχνοντας του νερό στο πρόσωπό του, προσπαθούσαμε να τον συνεφέρουμε. Εκείνη την ώρα, ήρθαν για έλεγχο από την εφορία και ήταν αυτόπτες μάρτυρες. Αφού συνήλθε το παλικάρι του έδωσα μπροστά στα μάτια των εφοριακών ένα μπουκάλι με νερό για τον δρόμο. Έφυγε το παλικάρι και οι εφοριακοί, το πρώτο πράγμα που έκαναν, ήταν να μου κόψουν πρόστιμο 600 ευρώ για το μπουκάλι με το νερό που έδωσα στον νεαρό, γιατί δεν έκοψα απόδειξη. Από τότε, όποιος μου ζητήσει νερό του το δίνω δωρεάν και ας με ξαναγράψουν».
Φύγαμε από εκείνο το βενζινάδικο που ποτέ δεν βάλαμε βενζίνη τόσα χρόνια που πηγαινοερχόμαστε στην Κεραμωτή αλλά… αν είναι αληθινή αυτή η ιστορία, σίγουρα δεν είναι μακριά από τον τρόπο της συμπεριφοράς και λειτουργίας των αδιάφορων και σκληρών κρατικών λειτουργών.
-Σημειώνω ότι δεν γνωρίσαμε την ιδιότητα του δημοσιογράφου στην συνομιλήτρια μας ούτε όταν φύγαμε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ
