Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος
Σίγουρα δεν έχουμε τις απαραίτητες επιστημονικές γνώσεις για να καταλήξουμε σε συμπεράσματα όπως το τι φταίει και οι Έλληνες, από φιλήσυχος λαός, μέρα με την μέρα, μετατρέπονται σε φονιάδες και βάφουν τα χέρια τους με αίμα.
Καταγράφοντας την καθημερινότητα, διαπιστώνουμε ότι όλο και ποιο σκληρά εγκλήματα λαμβάνουν χώρα, διάσπαρτα σε κάθε γωνιά της Ελλάδος.
Μιας Ελλάδος που εδώ και αιώνες, διακρίνεται για τον σεβασμό στον συνάνθρωπο και την φιλοξενία.
Δυστυχώς όμως, την τελευταία δεκαετία, βλέπουμε με λύπη ότι οι Έλληνες πλέον, θαρρείς και, από την μία στιγμή στην άλλη, έχουν μεταλλαχθεί σε εγκληματίες και το μόνο βέβαιο είναι ότι χάθηκε ο σεβασμός για τον άλλον και για ασήμαντη αφορμή, ξεκινώντας από τα παιδιά και καταλήγοντας στους μεγαλύτερους, βλέπουμε, οι όποιες διαφορές, όσο ασήμαντες και αν είναι, να λύνονται με την βία και πολλές φορές με το έγκλημα.
οι Έλληνες δεν ήταν έτσι. Μπορεί να καυγάδιζαν για ασήμαντα πράγματα αλλά δεν έφταναν στο έγκλημα ή στην ακραία βία και όσο η ηλικία μας, μας το επιτρέπει, -βαδίζουμε ήδη στην έκτη δεκαετία, – δεν θυμόμαστε αυτή την βία και ίσως οι επιστήμονες του κλάδου, να ασχοληθούν κάποια στιγμή και τα συμπεράσματά τους να βοηθήσουν την κοινωνία.
Μία κοινωνία που όπως δείχνουν τα γεγονότα, η μισή φοβάται και η άλλη μισή εγκληματεί είτε με λόγια είτε με πράξεις.
Τονίζουμε και πάλι το γεγονός, ότι δεν διαθέτουμε τις απαραίτητες επιστημονικές γνώσεις για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα της αδόκητης μετατροπής των Ελλήνων σε θηρία που ζουν στην ζούγκλα και ο νόμος του ισχυρότερου παίρνει κάθε μέρα σάρκα και οστά στην δύσκολη ομολογουμένως καθημερινότητα και ίσως εκεί να είναι το «κουμπί» για την μεταστροφή των φιλήσυχων Ελλήνων σε αγρίμια.
Δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος, όμως, παρακολουθώντας – αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου – την καθημερινότητα των συμπολιτών μας και την συμπεριφορά τους, διακρίνουμε ανθρώπους επιθετικούς σε μία προσπάθεια να προστατεύσουν κάτι που αυτοί θεωρούν ότι είναι κτήμα τους.
Το τελευταίο έγκλημα ενός 30χρονου στο Αγρίνιο, δείχνει ότι προφανώς ο νεαρός, θεωρούσε κτήμα του την 45χρονη γυναίκα με τρία ανήλικα παιδιά και επειδή δεν ήθελε περαιτέρω σχέση μαζί του, αυτός, ελαφρά την καρδία και κυρίως την έλλειψη συνείδησης, την σκότωσε εν ψυχρό.
Δεν γνωρίζω τι εξήγηση θα έδινε ένας ψυχολόγος, όμως, παρατηρώντας το προφίλ του εγκληματία, προφανώς κλεισμένος στα δικά του στεγανά λόγω των πολλών εξωτερικών πιέσεων που δέχεται – όπως και ο κάθε Έλληνας – περιχαρακώθηκε στον εαυτό του και σε πράγματα που θεωρούσε «δικά» του και όταν κάτι που ήταν «δικό» του, -το θύμα – έπαψε να θέλει να είναι δικό του, απλά και ενσυνείδητα γεμάτος από τον εγωισμό της ιδιοκτησίας, έβγαλε το πιστόλι και την σκότωσε.
ΤΙ ΦΤΑΕΙ;
Σίγουρα το συμβάν στο Αγρίνιο, δεν είναι το μοναδικό και είναι βέβαιο ότι η έντονη προβολή από τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία αδυνατούν να μεταφέρουν την είδηση και ρίχνουν τους προβολείς στις πτυχές του συμβάντος και όχι στο ίδιο το συμβάν, διαμορφώνουν μία ψυχολογική κατάσταση αποστροφής στους σκεπτόμενους Έλληνες, αποδοχής όμως από μη σκεπτόμενους πολίτες οι οποίοι κινούνται στην λογική του καλώς ή κακώς έγινε, μετατρέποντας πολλές φορές τον θύτη σε θύμα και το αντίστροφο.
Όλο αυτό που η τηλεόραση, όλη την ώρα τριβελίζει το νου και αναμασά το συμβάν με «δήθεν» ρεπορτάζ, μπαίνει σαν εικόνα κανονικότητας μέσα στο μυαλό του θεατή που ασχολείται με τα τηλεοπτικά σκουπίδια και κανένας δεν γνωρίζει πως θα το επεξεργαστεί ο εγκέφαλος αυτού που παρακολουθεί αυτήν την θλιβερή «δημοσιογραφία», που αφήνει διττές εικόνες και σκέψεις σε ένα μυαλό που για να παρακολουθεί αυτά τα σκουπίδια δεν αξιοποιεί δημιουργικά τον χρόνο του.
Ποιος λογικός άνθρωπος, αν δεν είναι απελπισμένος, θα χαλούσε τον πολύτιμο χρόνο του για να δει ένα πρωινάδικο που εκδίδει δικαστικές ετυμηγορίες.
Σε πιο κανονικό κράτος θα μπορούσαν να επιβιώσουν αυτά τα τηλεοπτικά σκουπίδια και ποιου κανονικού κράτους πολίτες θα χαλούσαν τον χρόνο τους για να τα δουν.
ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ
ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΗΝ
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ
ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ,
ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ,
ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;
Πόσο μεγάλη ευθύνη έχει το πολιτικό σύστημα που εδώ και δεκαετίες με τα μνημόνια, την ακρίβεια, και την ανασφάλεια, οδηγεί την κοινωνία σε περιχαράκωση;
Οδηγεί την κοινωνία αργά, αλλά σταθερά στην αποσταθεροποίηση και εικόνες που στο παρελθών ήταν ξένες στην Ελληνική κουλτούρα, είναι μία θολή και μαύρη κανονικότητα;
