Η τραγωδία των Τεμπών και η στιφή γεύση της αδικίας, μέσα από τα μονοπάτια της δικαιοσύνης.

Η απώλεια της ζωής 57 ανθρώπων στα Τέμπη με τόσο βίαιο τρόπο, δείχνει για μία ακόμη φορά ότι οι Έλληνες ζούνε από τύχη στην κυριολεξία και η δικαιοσύνη καλείτε σε δεύτερο βαθμό να κρίνει ενόχους και μη.

Όμως, πέρα από την απώλεια της ζωής τόσον νέων ανθρώπων, η πίστη στον μέσο Έλληνα ότι ζει από τύχη καθημερινά, απλά επιβεβαιώνεται.

Στην Ελλάδα, ο πολίτης μη βρεθεί τυχαία την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο χώρο για να βιώσει την δυστυχία. Και αν από θαύμα σωθεί η ζωή του, δεν θα βρει το δίκιο του, ξεκινώντας από έναν απλό τραυματισμό και φτάνοντας στην απώλεια της ζωής του.

Αποδεικνύεται πλέον, ότι η ζωή του Έλληνα πολίτη, σε σύγκριση με την ζωή ενός αλλοδαπού πολίτη ή απλά ενός οικόσιτου ζώου ή ζώου συντροφιάς έχει μηδαμινή αξία.

Το αποδεικνύει περίτρανα το τραγικό συμβάν στα Τέμπη που χάθηκαν τόσες ζωές, στο Μάτι που κάηκαν άλλες τόσες και παραπάνω ζωές, στην θάλασσα όπου πνίγηκαν δεκάδες ψυχές στον αέρα που χάθηκαν δεκάδες ψυχές και φυσικά η λίστα του θανάτου δεν έχει τελειωμό.

ΔΙΚΑΙΩΣΗ;

Πλέον το θέμα της δικαιοσύνης, πέρα από την απώλεια ψυχών και περιουσιών, είναι η επωδός μιας τραγωδίας.

Σίγουρα δεν είμαστε νομικοί και δεν θα μπούμε σε αυτά τα «τερτίπια» και απλά θα μεταφέρουμε την αίσθηση της πλειονότητας των πολιτών που πιστεύουν ότι είναι μόνοι και ανήμποροι να προστατευτούν απέναντι σε ένα σύστημα που δεν δίνει την πρέπουσα προσοχή στην προστασία της ζωής και της περιουσίας του Έλληνα πολίτη.

Ένα σύστημα που αδιαφορεί για το σύνολο των πολιτών και που θεωρεί την απώλεια της ζωής και της περιουσίας του μέσου Έλληνα πολίτη,  παράπλευρή απώλεια, στην λογική να συνεχίσουν οι υπόλοιποι πολίτες την πορεία τους.

Και εδώ είναι το λεπτό σημείο όλης της ιστορίας που το περίεργο σύμπλεγμα πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων – διεκπεραιωτών των πολιτικών που εφαρμόζει ένα άπονο, αδιάφορο, στην λογική του «παρτάκια»,  πολιτικό σύστημα.

Το λεπτό σημείο της ιστορίας είναι ότι κάθε μέρα, σε κάποιον τομέα της Δημόσιας Διοίκησης, χάνεται και μία ζωή, ματώνει και μία ψυχή του μέσου Έλληνα πολίτη που παλεύει στην κυριολεξία για την επιβίωση του.

Φυσικά δεν μιλάμε για την «ελίτ». Αυτή έχει τον «τρόπο» να επιβιώνει σε όλες τις καταστάσεις. Μιλάμε για τον μέσο πολίτη που χάνει την ζωή του ή την περιουσία του γιατί δεν έχει  ασφάλεια στις μετακινήσεις του, δεν έχει καμία ελπίδα να γίνει καλά στα δημόσια νοσοκομεία, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βρει το δίκιο του με την εφορία, το ΕΦΚΑ και των διαφόρων οργανισμών, που απλά είναι  «εισπράκτορες» στην προσπάθεια συντήρησης ενός πολιτικού συστήματος.

Και το χειρότερο όλων, πουλάνε το παραμύθι της κλιματικής αλλαγής για να μην μπούνε στην διαδικασία να θωρακίσουν τους πολίτες και τις περιουσίες τους από πυρκαγιές  και από πλημύρες.

Και φτάνουμε πλέον στην δικαιοσύνη, το «αποκούμπι» των πολιτών απέναντι σε κάθε αδικία που υφίστανται και που προέρχεται από τους έχοντες την δύναμη και την εξουσία να αφαιρούν ζωές πολιτών και φυσικά να καταστρέφουν τις περιουσίες τους.

Ξεκινώντας από το Μάτι, φτάνοντας στα Τέμπη, κάνοντας μία βόλτα από την κατακαμένη Ελλάδα, την πνιγμένη Ελλάδα, φτάνουμε στις δικαστικές αίθουσες αν φτάνουμε ποτέ, όπου εκεί, ο μέσος πολίτης, έρχεται αντιμέτωπος με την πολυνομία, από την τυπική διαδικασία της διεκπεραίωσης των δικαστικών υποθέσεων και η στιφή γεύση της αδικίας που πηγάζει  μέσα από τα γρανάζια της δικαιοσύνης, συνοδεύει τον Έλληνα Πολίτη στην υπόλοιπη ζωή του.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΣ.