Όταν οι ίδιοι άνθρωποι που αποφασίζουν, θέλουν τους εκπαιδευτικούς υπαλλήλους, κακοπληρωμένους, εγκλωβισμένους στην αγωνία αν θα διορισθούν, αν κάπου τοποθετηθούν έστω σαν ωρομίσθιοι για να πάνε ένα κομμάτι ψωμί στα παιδιά τους, πώς περιμένουμε αυτός ο άνθρωπος να βάλει το λιθαράκι του για να γίνει το θεμέλιο όπου θα στηριχθεί όλη η κοινωνία;
Ελέγχοντας τους εκπαιδευτικούς, ελέγχεις τις γενιές που έρχονται
Γράφει ο Αλέξανδρος Παυλικιάνος.
Ζητά αποκατάσταση με εξώδικο της η ηρωική δασκάλα του Εχίνου από την τουρκόφωνη εφημερίδα που την στοχοποίησε, με την επισήμανση ότι δεν υπάρχουν τουρκικά μειονοτικά σχολεία στην Θράκη.
Σαφώς και είναι ένα σημαντικό θέμα που θα πρέπει πρώτα να απασχολήσει την πολιτεία και να ξεκαθαρίσει το τοπίο σε όλα πεδία της εκπαίδευσης, αρχής γενομένης από την προστασία των εκπαιδευτικών από κάθε τυχάρπαστο. Είτε αυτός είναι πολιτικός είτε μέσο ενημέρωσης.
Κάποιοι, οι οποίοι δεν έχουν βάλλει πενιά στην ζωή τους, θα μας παραπέμψουν στις διάφορες συνθήκες που έχουν υπογραφεί ένθεν και ένθεν με διαιτητές τους γνωστούς σήμερα διεθνείς δανειστές. Άλλωστε βλέπουμε να υπογράφονται και αυτό το Σαβατοκύριακό συνθήκες υποτέλειας και μηδενισμού και αντιλαμβανόμαστε ότι και τότε με καθαρά οικονομικό όφελος, διαιτήτευσαν –οι σημερινοί δανειστές- για να υπογραφούν οι διάφορες συνθήκες όπως της Λωζάνης, που ξεκαθάριζαν την σχέση του κράτους προς τους πολίτες ιθαγενής και μη.
Από εκείνες τις συνθήκες που καθόριζαν τα της μειονοτικής εκπαίδευσης πέρασαν χρόνια.
Η Ελλάδα, ως μη σκεπτόμενη οντότητα, τήρησε στο ακέραιο όσα συμφωνήθηκαν στηρίζοντας την σχετική συνθήκη με πάρα πολύ μεγάλη «δόση» δημοκρατίας.
Η Τουρκία αντίθετα, δεν τήρησε τίποτε από τα συμφωνηθέντα, περιτύλιξε το όλο σχετικό θέμα της μειονοτικής εκπαίδευσης στην Τουρκία, με μηδέν δημοκρατία και ο αριθμός των μαθητών μειώθηκε τόσο ώσπου σχεδόν μηδενίστηκε.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Τα αποτελέσματα της Δημοκρατίας μας είναι ορατά δια «γυμνού οφθαλμού», τόσο που πλέον έχει χαθεί το μέτρο.
Να παρακολουθούνται νυχθημερόν δάσκαλοι στα μειονοτικά σχολεία από τα τσιράκια των Τούρκων Πρακτόρων της ΜΙΤ που πληρώνονται αδρά για κάθε πληροφορία που μεταφέρετε όπως τι λένε, τι κάνουν, με ποιους συναναστρέφονται και πολλές άλλες «αθώες» πληροφορίες.
Γιατί έχουν στοχοποιηθεί η εκπαιδευτικοί;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Το αδύνατο σημείο της Ελληνικής Πολιτείας είναι η εκπαίδευση. Διαχρονικά αν το δει κανένας θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει Εθνική Εκπαίδευση ή Παιδεία. Όπως και να το δει ή πει κάποιος, το αποτέλεσμα φαίνεται είδη με την παραγωγική γενιά που τελείωσε πρόσφατα τις σπουδές της και έχει βγει σε μία ανύπαρκτη αγορά εργασίας όπου επικρατεί ο νόμος της Ζούγκλας.
Σίγουρα αυτό δεν είναι τυχαίο και σίγουρα αυτού του είδους η εκπαίδευση ή η παιδεία αν θέλετε, οδήγησε τους παραγωγικούς πολίτες στο να ψηφίζουν τους ανίκανους και κάτω του μετρίου πολιτικούς. Να λοιπόν ποιο μειονέκτημα αυτή την στιγμή εκμεταλλεύεται η Άγκυρα. Ξέρει να περιμένει και επενδύει μέχρι να πετύχει τον σκοπό της. Ποιος είναι ο σκοπός; Αυτός είναι ηλίου φαεινότερος. Να διχοτομήσει την Θράκη και να την μετατρέψει σε Κόσσοβο. Το κάνει χωρίς να κουράζετε. Με επιμονή και υπομονή, διαθέτοντας πολύ λιγότερα κονδύλια από τα να ξεκινήσει έναν πόλεμο με την Ελλάδα για να προσαρτήσει την Θράκη.
ΣΥΡΙΖΑ και εκπαίδευση.
Σαφέστατα αυτό είναι αποτέλεσμα των κυβερνητικών επιλογών τα τελευταία 30-40 χρόνια με αποκορύφωμα την διακυβέρνησης της Χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ όπου η Εθνική Εκπαίδευση έχει ισοπεδωθεί με μία ιδεοληπτική τακτική και μία «περίεργη» διάθεση θα έλεγε κανείς. Αυτή η εκπαιδευτική πολιτική που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα φάση με την διάλυση των πάντων, θα δημιουργήσει μετά από μία εικοσαετία, το λιγότερο αδιάφορους Έλληνες Πολίτες, αν όχι Ανθέλληνες και μην βιαστείτε να ρίξετε στην πυρά αυτά που γράφονται σε αυτήν την στήλη.
Άλλωστε η προσπάθεια βουλευτών να στοχοποιούν εκπαιδευτικούς επειδή δεν είναι αρεστοί στο σύστημα είναι πάγια τακτική. Οι εκπαιδευτικοί με όλα τους τα μειονεκτήματα, άθελά τους πολλές φορές, χαλούν την σούπα και τα διαπλεκόμουνα.
Τοπικοί άρχοντες και προσωπικά πολιτικά συμφέροντα.
Στην Θράκη και ιδιαίτερα στην Ξάνθη, η τακτική των πολιτικών όλων των κομμάτων και των αυτοδιοικητικών παρατάξεων είναι ίδια.
Δεν έχει πιστεύω, δεν έχει χρώμα, δεν έχει κόμμα, δεν έχει θρησκεία. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι πολιτικοί και αυτοδιοικητικοί, λειτουργούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Σκοπός να προσεταιριστούν τους «απαίδευτους» μειονοτικούς ψήφους.
Κοινός παρανομαστής το Τουρκικό Προξενείο. Οι επαφές δεν γίνονται απευθείας με τον Τούρκο Πρόξενο αλλά με αντιπροσώπους του.
Τα τοπικά συμφέροντα αφήνουν στο σκοτάδι την Αθήνα στα θέματα της εκπαίδευσης και ο λόγος είναι εμφανέστατος.
Για την αγραμματοσύνη και την «απαιδευσιά» στην περιοχή της Θράκης, φροντίζουν πιασμένοι χέρι χέρι οι ντόπιοι πολιτικοί και αυτοδιοικητικοί είτε είναι Χριστιανοί είτε μουσουλμάνοι. Τα συμφέροντα είναι κοινά. Για να μην χαλάσει αυτή αρμονική συμβίωση των πολιτικών της Θράκης είτε αυτοί είναι μουσουλμάνοι είτε Χριστιανοί, όπου τις περισσότερες φορές ανταλλάσσουν ψήφους για να παραμείνουν κυρίως στα πόστα εξουσίας, επιτρέπουν αυτή η ιστορία να επαναλαμβάνεται σε κάθε προεκλογική περίοδο. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει, με κάποιον τρόπο, οι εκπαιδευτικοί να μείνουν ανενεργοί. Πρέπει να μην κάνουν σωστά την δουλειά τους. Τον τρόπο τον βλέπουμε. Στοχοποίηση, απαξίωση ευτελισμός της αξίας του «δασκάλου».
Οι εκπαιδευτικοί και το δύσκολο έργο τους.
Όπως προαναφέραμε το σοβαρότερο πρόβλημα στην όλη πολιτική διαπλοκή είναι οι εκπαιδευτικοί και σίγουρα δεν είναι εμπόδιο στους μακροπρόθεσμους πολιτικούς σχεδιασμούς μόνο στην Θράκη, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Γιατί άραγε οι εκπαιδευτικοί εδώ και 30-40 χρόνια δεν «βγάζουν» σκεπτόμενους πολίτες; Γιατί οι πολιτικές επιλογές των πολιτών μέχρι σήμερα, διαχρονικά αποδείχτηκαν καταστροφικές για την Χώρα μας;
Φταίνε οι εκπαιδευτικοί; Σαφέστατα όχι.
Οι πολιτικοί κατάφεραν να τους χειραγωγήσουν όχι πνευματικά αλλά ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ. Εξηγώντας, αναφέρω ότι όταν η πολιτεία θέλει τον δάσκαλο, τονίζω, διαχρονικά, να λειτουργεί με την ιδιότητα του υπαλλήλου το παιγνίδι είναι χαμένο από χέρι.
Όταν η δουλειά του εκπαιδευτικού δεν αξιολογείται με γνώμονα την παίδευση ή αν θέλετε την προπαρασκευή της προσφοράς στην Χώρα και την Κοινωνία των μελλοντικών Ελλήνων πολιτών, τότε η Χώρα και οι Έλληνες πολίτες θα λειτουργούν όπως λειτουργούν σήμερα. Άβουλα, φοβικά, αδύναμα και οι πολιτικές τους επιλογές περιορίζονται στα πρόσωπα που επέβαλαν, μέσω των εκπαιδευτικών και της παιδείας.
Όταν οι ίδιοι άνθρωποι που αποφασίζουν, θέλουν τους εκπαιδευτικούς υπαλλήλους, κακοπληρωμένους, εγκλωβισμένους στην αγωνία αν θα διορισθούν, αν κάπου τοποθετηθούν έστω σαν ωρομίσθιοι για να πάνε ένα κομμάτι ψωμί στα παιδιά τους, πώς περιμένουμε αυτός ο άνθρωπος να βάλει το λιθαράκι του για να γίνει το θεμέλιο όπου θα στηριχθεί όλη η κοινωνία;
