Με επιστολές συμπαράστασης δεν χτίζεται το μουσικό σχολείο Ξάνθης
Μουσικό σχολείο Ξάνθης. Μία κολόνια που κρατάει χρόνια. Μία ιστορία που δείχνει με ποιο τρόπο λειτουργεί η Χώρα, το κράτος και οι παράγοντες.
Βλέπουμε τον τελευταίο καιρό να συμπαραστέκονται στους γονείς του μουσικού σχολείου της Ξάνθης δεκάδες καλλιτέχνες, Μουσικά Σχολεία από ολόκληρη την επικράτεια της Χώρας, οι πολιτικοί και πολιτικάντηδες παίρνουν με τις αμπελοφιλοσοφίες τους τον χρόνο που διασημότητας που τους αναλογεί και γενικά ο κάθε πικραμένος που νομίζει ότι έτσι θα έχει λόγο και παρουσία στην λύση ενός προβλήματος πετάει στα μέσα ενημέρωσης και από μία επιστολή στήριξης…και εκεί τελειώνουν όλα.
Οι μαθητές συνεχίζουν να κάνουν τα μαθήματα τους σε ένα ακατάλληλο σχολείο, σύμφωνα πάντοτε με τους ίδιους και τους γονείς τους, οι δήμαρχοι εξακολουθούν να προετοιμάζουν την πολιτική τους απάντηση, αν τυχόν και τους ρωτήσει κανένας δημοσιογράφος, η αντιπεριφέρεια το ίδιο το αρμόδιο Υπουργείο έχει άλλες προτεραιότητες και πάει λέγοντας και φυσικά τον πρώτο και τελευταίο λόγο που πρέπει να έχει ο Οργανισμός Σχολικών κτιρίων, ανενεργός, μη χρηματοδοτούμενος παρακολουθεί τα τεκτενόμενα.
Το αναπάντητο ερώτημα παραμένει.
Ποιος έχει την ευθύνη να κρίνει πρώτον ότι το σχολείο είναι ακατάλληλο;
Ποιος έχει την αρμοδιότητα να προτείνει την κατασκευή του σχολείου;
Ποιος έχει την δεσμευτική υποχρέωση να παραχωρήσει το ακίνητο-κάποτε λέγαμε για προτεραιότητες που αγγίζουν τα εθνικά θέματα και προφανώς από την πράξη αποδεικνύεται ότι η δημιουργία σχολείων δεν είναι εθνική προτεραιότητα.
Τελικά είναι Εθνική προτεραιότητα η εκπαίδευση των Ελληνόπουλων;
Αν κρίνουμε από την όλη συμπεριφορά του αρμόδιου υπουργού Ν. Φίλη μάλλον δεν είναι.
Αν ήταν Εθνική προτεραιότητα δεν θα ξεκινούσε από την κατάργηση των θρησκευτικών και των Αρχαίων Ελληνικών.
Τελικό συμπέρασμα, όσες επιστολές υποστήριξης και αν υπογραφούν, από όποιους και αν υπογραφούν, σχολείο δεν χτίζεται.
