Είναι κοινό … «μυστικό» πως στις μέρες μας δημοκρατία με την αυστηρή σημασία του όρου δεν υπάρχει σε κανένα μέρος της γης. Η κατάσταση αυτή διαιωνίζεται με εκατομμύρια πολίτες στον πλανήτη, ζώντας σε δήθεν δημοκρατικά πολιτικά καθεστώτα να βιώνουν την πείνα που παράλληλα συνδυάζεται με την στέρηση της ελευθερίας & δημοσιοποίησης της άποψής τους. Στον αποκαλούμενο δε «δυτικό» κόσμο, δηλαδή στις εκεί ευρισκόμενες & αποκαλούμενες οικονομικά αναπτυγμένες χώρες, στις πολιτικά «δημοκρατικές & φιλελεύθερες», κατάσταση των πολιτικών ελευθεριών δεν είναι τίποτε άλλα από ένα καλά μακιγιαρισμένο ψέμα που η κατάσταση των πραγματικών ελευθεριών των πολιτών είναι στην πραγματικότητα απελπιστική.
Στις προηγμένες χώρες που προπαγανδίζουν & ξιφουλκούν οι άρχουσες κάστες υπέρ της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στην πραγματικότητα το υφιστάμενο καθεστώς τους είναι ένα καθεστώς απολύτως ολιγαρχικό που οι εξουσιαστές έχουν δυνατότητα να εξαπατούν τις λαϊκές μάζες & μόνο κατ’ επίφαση έχουν κοινοβουλευτικά χαρακτηριστικά. Αν κάποιος πολιτικός αναλυτής εξετάσει όμως ποιοι πραγματικά κυβερνούν & ποιοι πραγματικά έχουν την εξουσία σήμερα στα χέρια τους, θα αντιληφθεί πως αυτοί που έχουν την δύναμη μέσα στην κοινωνία είναι μια εξαιρετικά μικρή μειοψηφία που εξαπατά όλους τους υπόλοιπους. Σε όλο τον κόσμο, οι πραγματικά κυρίαρχοι σε κάθε κράτος φροντίζουν για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης & για την ποδηγέτηση της κοινής γνώμης ελέγχοντας την πληροφόρηση, τις ειδήσεις τα θεάματα, τα μέσα ψυχαγωγίας αλλά ακόμη & αυτή τη μόδα ντυσίματος έως & των μουσικών ακουσμάτων, διαμορφώνοντας &ελέγχοντας με αυτό τον τρόπο έντεχνα τάσεις σκέψης & πολιτικών επιλογών. Σήμερα, με την μαζική πολύπλευ-ρη & ύπουλη προπαγάνδα που ασκείται σε κάθε εκδήλωση της καθημερινότητος, όλοι έχουν βυθισθεί σε ένα δυσώδες τέλμα απάθειας, σε έναν βούρκο ηθικής & Αξιακής αποχαύνωσης, σε μια ατελεύτητη ελευθεριότητα. Βέβαια, οι … «Φιλιππινέζες» αυτών των ολίγων που εκμεταλλεύονται ξεδιάντροπα τους πολλούς, ισχυρίζονται χωρίς να ροδίζουν οι παρειές τους, πως έχουμε επί τέλους τώρα πραγματική ελευθερία αφού ο κάθε πολίτης ενδιαφέρεται & ασχολείται μονάχα με ότι τον αφορά προσωπικά. Σκέπτεται με τον τρόπο που απαιτεί η πεμπτουσία της νεο-φιλελεύθερης αστικοδημοκρατικής ιδεολογίας που συμπυκνούται στη χυδαία ηθικά φράση «ζήσε εσύ & άσε τους άλλους να πεθάνουν!»…
Τα καθεστώτα που αυτοπροσδιορίζονται σαν δημοκρατίες στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ιδεολογικά & ηθικά εκπορνευμένα καθεστώτα. Αν όμως θέλουμε να είμαστε αληθινοί δημοκράτες με την αυθεντική έννοια του όρου, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως το σύστημα απάτη που ζούμε δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια «σημαδεμένη τράπουλα». Η δε κοινωνία δεν είναι μία απλή πρόσθεση ατόμων αλλά ένα σύνολο που πρέπει θεωρητικά να αυτορρυθμίζει τη ζωή του & την καθημερινότητα των πολιτών βάσει ενός συστήματος Αρχών. Αυτό σημαίνει βασικά ότι η παιδεία των ατόμων όχι με την έννοια των σχολείων & της εκπαίδευσης, αλλά, με την καλλιέργεια & την ανύψωση των μελών της κοινωνίας με την παιδεία, πρέπει να είναι συνεχής από τη γέννηση ως το θάνατό τους, στα σχολεία, στην οικογένεια, στις παρέες & στις κοινωνικές τους συναναστροφές.
Το κράτος όμως, πρέπει αν πραγματικά ενδιαφέρεται για την κοινωνία, πρέπει να δίνει τη δυνατότητα εκπαίδευσης & πληροφόρησης σε θεωρητικά απεριόριστο & απροσδιόριστο πλήθος πολιτών. Πρέπει να δίνεται σε όλους η μεγαλύτερη δυνατή ευκαιρία όχι απλώς τυπικά, αλλά ουσιαστικά, να συμμετέχουν στην άσκηση όλων των εξουσιών & των λειτουργιών. Εξαπατώνται προκλητικά οι πολίτες όταν οι πολιτικοί εξουσιαστές προπαγανδίζουν πως μία φορά στα τέσσερα χρόνια θα καλούνται να διαλέξουν τους εκλεκτούς αντιπροσώπους τους που θα αποφασίζουν για αυτούς & για τους νόμους με τους οποίους θα ζουν. Γιατί αυτό αποτελεί φαλκίδευση της πραγματικής δημοκρατίας. Το σύνολο των πολιτών πρέπει & όχι απλώς τυπικά να έχει το δικαίωμα να συμμετέχει σ’ αυτή τη διαδικασία & να είναι εκπαιδευμένο σαν άτομα ώστε να μπορεί να συμμετέχει ουσιαστικά. Όμως, δυστυχώς ο μέσος Έλλην πολίτης, είτε είναι αγρότης είτε αστός, γιατρός είτε οποιοσδήποτε άλλος, στην πραγματικότητα δεν έχει τα ίδια πραγματικά πολιτικά δικαιώματα με τα μέλη της αρχούσης πολιτικής τάξεως & δεν αναφέρομαι στην οικονομική ανισότητα, αλλά στην πολιτική ανισότητα. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε πως υπάρχει μια προνομιούχος τάξη στην Ελλάδα, που βρίσκεται σε άνιση πολιτι-κή σχέση με τον απλό λαό & η οικονομική ανισότητα είναι & πολιτική ανισότητα αφού ελέγχοντας τα ΜΜΕ υποβάλλονται & επιβάλλονται στους πολίτες απόψεις πως πρέπει αυτοί να προσλαμβάνουν την καθημερινότητα & τις όποιες εξελίξεις. Με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ γίνεται ο έλεγχος των ειδήσεων & του τρόπου που παρουσιάζονται στους πολίτες. Όταν δε αναφερόμαστε στην ισότητα δεν πρέπει να εννοούμε φυσικά ομοιομορφία των ατόμων μέσα στην κοινωνία. Σε μία κοινωνία με την σημερινή συγκρότηση δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πραγματική πολιτική ισότητα, απ’ τη στιγμή που υπάρχουν οι αβυσσαλέες οικονομικές ισότητες & δεν επινοείται ένας διαχωρισμός ανάμεσα στον οικονομικό χώρο & στον πολιτικό χώρο της δραστηριοποίησης των πολιτών της.
Όσο για το ερώτημα γιατί άραγε να υπάρχει αυτή η απάθεια που εσχάτως παρατηρείται με αδιαφορία & κυνισμό, η απάντηση βρίσκεται στο ότι όπως έχει διαμορφωθεί Αξιακά η σύγχρονη κοινωνία, μοιραία οδηγεί τους ανθρώπους στην αποχαύνωση & στην απομόνωση ενώ θα πρέπει να αντιληφθεί & να εμπεδώσει η κοινωνία σε κάθε της βαθμίδα, πως η πολιτική ορθότητα που μεσοπρόθεσμα ωφελεί τους απλούς & αδύναμους πολίτες βρίσκεται στην Αξιοκρατία & στην Αριστοκρατία του πνεύματος σε μια αριστοκρατία που πρέπει να κυριαρχεί σε κάθε κοινωνικό τομέα. Αριστοκρατία ικανοτήτων! Για παράδειγμα, η βάση της αθηναϊκής δημοκρατίας εδράζετο στο ότι ο αγρότης που πήγαινε πεζός επί 25 χιλιόμετρα για να μεταβεί Αθηναϊκή αγορά του δήμου πήγαινε ενσυνείδητα ώστε να συζητήσει & να συναποφασίσει.
Βέβαια αυτό προϋποθέτει ότι έχουμε μια μικρή πολιτική κοινότητα & τό-τε είναι αλήθεια πως ο θεσμός δημοψηφισμάτων για τοπικά ζητήματα προσεγγίζει την έννοια της άμεσης δημοκρατίας σχετικά αξιόπιστα. Αρκεί βέβαια τα αποτελέσματα να είναι σεβαστά & όχι σαν αυτά που διενερ-γούν οι διάφοροι ψευδοδημοκράτες στην Ελλάδα τύπου «Τσίπρα» ή «Σαμαροβενιζέλων & Μητσοτάκηδων» που ανήκουν στην ίδια κάστα πολιτικο-οικονομικής εκμετάλλευσης & εξαπάτησης του Ελληνικού λαού.
Επανερχόμενοι στην αρχαία Αθήνα,να σημειώσουμε πως σε πολλές βασικές αρχές, τοποθετούντο πολίτες με εκ περιστροφής καθορισμό, δηλαδή κάθε μήνα διαφορετική φυλή, & ανάμεσα σε αυτή τη φυλή ένα άτομο που ήτανε επιστάτης των πρυτάνεων, δηλαδή πρύτανης της δημοκρατίας ή με κλήρο. Εκλογές είχαν οι Αθηναίοι εκεί όπου χρειάζεται μια ειδικότητα & γι’ αυτό π.χ., οι στρατηγοί εξελέγοντο. Διότι το να διοικήσει στρατός σε μάχη δεν είναι θέμα που αφήνεται στην τύχη. Στο σημερινό πολιτικό μας σύστημα ούτε καν οι υπουργοί έχουν ευθύνη για κάτι & με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών είναι προφανής η τάση του ψευτοδημοκρατικού πολιτικού μας συστήματος να προστατεύει την ατιμωρησία των πολιτικών αφεντάδων. Όμως κάθε Αρχή που αναγκαστικά πρέπει να εκλεγεί, πρέπει να είναι συνεχώς ανακλητή, υπεύθυνη & να απολογείται για τα πεπραγμένα της, διαρκώς. Στα σύγχρονα πατερναλιστικά μας κράτη οι σύγχρονοι πολιτικοί πάτρωνες θεσμοθέτησαν τη δική τους ατιμωρησία ώστε να μπορούν να λεηλατούν & να ληστεύουν τα κρατικά ταμεία εν ονόματι του λαού, εξαπατώντας τελικά τον ίδιο τον λαό & τους ψηφοφόρους τους…
Μάκης Τουμάσης
Δημοσιογράφος—πρώην Διπλωματικός υπάλληλος
