Του Θόδωρου Σκυλακάκη*

Τον τελευταίο καιρό οι Έλληνες άρχισαν να εξαφανίζονται «μυστηριωδώς».

Χθες διαβάσαμε ότι οι τράπεζες έχασαν δανειολήπτες 150.000 κόκκινων δανείων. Πρόκειται για πελάτες της λιανικής τραπεζικής (το 20% περίπου όσων χρωστούν και δεν πληρώνουν), που άλλαξαν κατοικία και τηλέφωνο και οι τράπεζες, που δεν μπορούν να τους βρουν, ζητούν τη βοήθεια της εφορίας και της ΔΕΗ προκειμένου να τους εντοπίσουν.

Πριν λίγες μέρες ανακαλύψαμε απολογιστικά ότι έφτασαν τους 450 χιλιάδες οι Έλληνες που έχουν εγκαταλείψει τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα. Οι περισσότεροι νεότεροι, κάτω των 45 ετών στην πλειοψηφία τους επιστήμονες, που κατευθύνθηκαν στις τέσσερις άκρες του ορίζοντα, Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Εμιράτα, μέχρι και Κίνα μερικοί.

Πριν λίγες εβδομάδες, με βάση τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, πληροφορηθήκαμε ότι από το Δεκέμβριο του 2015 μέχρι και τον Ιανουάριο του 2017, πάνω από 120 χιλιάδες επιτηδευματίες έκλεισαν τα βιβλία τους και σταμάτησαν την ατομική τους επαγγελματική δραστηριότητα. Εξαφανίστηκαν κι αυτοί επαγγελματικά.

Γιατί «εξαφανίζονται» οι Έλληνες, σαν τους μετανάστες της κας Τασίας Χριστοδουλοπούλου;

Η απάντηση είναι απλή. Αισθάνονται ότι ζουν σε μια κοινωνία χωρίς ελπίδα. Ένα καθεστώς που δεν σ’ αφήνει να αναπνεύσεις οικονομικά, κοινωνικά και επαγγελματικά και προσπαθεί όπου σε βρει να σε ρουφήξει, να σε απομυζήσει και να σε εξουθενώσει.

Όσοι χρωστούν -συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας- δεν έχουν ελπίδα να ξεπληρώσουν τα χρέη τους γιατί δουλειές για αυτούς δεν υπάρχουν καθόλου κι όσες υπάρχουν έχουν τόσους φόρους κι εισφορές ώστε δεν μένει τίποτε παραπάνω απ’ όσα χρειάζονται για να φυτοζωήσεις. Για περίσσευμα που θα σου επιτρέπει να πληρώσεις και χρέη ούτε λόγος. Λογική λύση. Η εξαφάνιση.

Όσοι είναι νέοι δεν βλέπουν καμία προοπτική για το μέλλον. Οι δουλειές για αυτούς στον ιδιωτικό τομέα είναι των 300 και 400 ευρώ, μερική απασχόληση κι αν. Χωρίς καμία προοπτική. Ούτε δίνει βέβαια ελπίδα για κάτι καλύτερο το χρεοκοπημένο δημόσιο, που έχει άλλωστε καταληφθεί από τους κομματάρχες του ΣΥΡΙΖΑ και τις παρέες τους. Όσο για το επιχειρείν ή το ατομικό επάγγελμα αυτά έχουν ανακηρυχθεί κοινωνικοί εχθροί και αντιμετωπίζουν το ταξικό μίσος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με κάθε ευκαιρία. Γιατί να μπλέξει κανείς σε τέτοιες περιπέτειες. Μαύρη πέτρα πίσω τους λοιπόν όσοι μπορούν κι αντέχουν την ξενιτιά.

Όσο για τους επαγγελματίες που κλείνουν τα βιβλία (ή τις επιχειρήσεις που κι αυτές σταματούν να λειτουργούν), εκεί ο δρόμος της εξαφάνισης οδηγεί στην μαύρη οικονομία, με την οποία μπορείς να ζήσεις παράγοντας το ένα τέταρτο από αυτό που δημιουργείς στην κανονική οικονομία. Σκεφθείτε το. Τι σε συμφέρει να έχεις; Κρεοπωλείο που να πουλάς το κρέας με ΦΠΑ, ενοίκιο, ηλεκτρικό, υπαλλήλους, εισφορές, προκαταβολές, φόρο από το πρώτο ευρώ, αλληλεγγύη, τέλος επιτηδεύματος, στο οποίο να κάνεις τζίρο εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και να μην βγάζεις καθαρά ούτε είκοσι χιλιάδες ή να κουβαλάς κρέας «εξαφανισμένο» στο σπίτι μερικών δεκάδων πελατών και να βγάζεις τα ίδια ακριβώς!

Την απάντηση τη δίνουν οι άλλοι. Εκείνοι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να «εξαφανιστούν», που έγιναν πια δουλοπάροικοι στον ίδιο τους τον τόπο και δουλεύουν όχι για να ζουν οι ίδιοι αλλά για να πληρώνουν την αποτυχία ενός χρεοκοπημένου και διαρκώς επεκτεινόμενου κράτους. Όσο πιο σκληρά προσπαθούν τόσο περισσότερο τους απομυζούν, μέσα από ασφαληστρικές εισφορές που θα καταλήξουν στην πλειοψηφία τους στις τσέπες άλλων, τεράστιους φόρους χωρίς σοβαρή ανταπόδοση κι εξουθενωτικά επιτόκια (που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στην Ευρώπη). Κι από πάνω ακούν και να τους βρίζουν ως «προνομιούχους» την ώρα που δουλεύουν σαν τα ζώα, ατελείωτες ώρες για όλους τους υπόλοιπους εκτός του εαυτού τους.

Για να το πούμε «επιστημονικά» στο σημερινό καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, που οδήγησε την θανάσιμη ασθένεια του ελληνικού κρατικίστικου λαϊκισμού στο τελευταίο της εκτρωματικό στάδιο, τα αντικίνητρα για εργασία και παραγωγή είναι τόσο ισχυρά, ώστε συμφέρει καλύτερα να μην υπάρχεις.

Μόνη ελπίδα για το μέλλον η ήττα τους. Μια ήττα που πρέπει να είναι συντριπτική και να μην αφορά μόνο το πολιτικό πεδίο, αλλά προπαντός τη νοοτροπία που εκπροσωπεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι κάθε είδους σύμμαχοί του. Ψέμα, ιδεοληψία και κρατισμός, που στο όνομα του «κοινωνικού προσώπου», οδηγεί την οικονομία στην φτώχεια, την κοινωνία στην αποσύνθεση και τους ανθρώπους στην εξαφάνιση.

* Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι Πρόεδρος της Δράσης.