Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το θέαμα είναι άκρως προκλητικό. Τρομοκράτης «αδειούχος» περνάει την πόρτα της φυλακής και οι οπαδοί του ζητωκραυγάζουν συνθήματα. Ένας μάλιστα εξ αυτών, είναι ο γιος του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων! Στη συνέχεια, ο τρομοκράτης δηλώνει ότι σκοπεύει να νοικοκυρέψει την επιχείρησή του (μελισσοκόμος) και να χαιρετήσει τους φίλους του (ιδεολογικά φανατικοί υπέρ της τρομοκρατίας)! Σε όλο το διαδίκτυο, αναπτύσσονται δυναμικές μειοψηφικές «φράξιες», ρεύματα και δηλώσεις στήριξης στον «μάρτυρα» Κουφοντίνα.
Ταυτόχρονα στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης υβρίζει την σύζυγο θύματος της τρομοκρατίας, αφαιρώντας της το δικαίωμα να πενθεί και να εξεγείρεται για την άδεια του τρομοκράτη.
Μήπως όλα αυτά είναι κάπως σουρεαλιστικά για να συμβαίνουν σε μία ευρωπαϊκή χώρα που υποτίθεται θέλει να ζήσει ειρηνικά και να ξεπεράσει την οικονομική κρίση; Μήπως θα πρέπει να κοιτάξουμε καλύτερα γύρω μας, αναζητώντας το βάθος της αιτίας του φαινομένου; Μήπως τελικά, το φράγμα της ανοχής έσπασε και πλέον, βαίνουμε προς την απόλυτη νομιμοποίηση μιας νοσηρής κατάστασης με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον;
Είναι εν τω μεταξύ, κάπως παράδοξο αρνητές της δημοκρατίας και του αγαθού της ζωής να απαιτούν να κάνουν χρήση των προνομίων που η Συντεταγμένη Πολιτεία -την οποία δεν αναγνωρίζουν- προβλέπει. Άνθρωποι που κηρύσσουν το μίσος και την ένοπλη βία θέλουν να απολαύσουν την ζωή εκτός φυλακής έστω και για δυο μέρες. Παράδοξο, να εκτιμούν την ζωή αυτοί που πολλές φορές την στέρησαν σε άλλους και υποστηρίζουν τη βία.
Είναι καλό οι κρυφοί ή φανεροί θαυμαστές της τρομοκρατίας να κατανοήσουν το προφανές: εδώ δεν πρόκειται ούτε για επαναστατικές ιδέες του Σαρτρ ούτε για αντικομφορμιστικές παραινέσεις του Καμύ ούτε και για την αυταπάρνηση των ηρώων του ’21. Εδώ έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις βολεμένων ανθρώπων οι οποίοι εκτίθενται σε ένα προστατευμένο περιβάλλον και είτε δρουν ανενόχλητοι για πολλά χρόνια είτε πρωταγωνιστούν σε μία ανέξοδη «αστική ιδεολογία» για τα υπόλοιπα.
Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί αποσβολωμένη την εξέλιξη ενός δρώμενου που δύσκολα μπορεί να πιστέψει. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο η απόφαση για την άδεια του Κουφοντίνα αλλά η αίσθηση ότι είναι θέμα χρόνου να τον καλέσει ο Τσίπρας στο Μαξίμου για ένα συμβολικό κέρασμα. Τόση είναι η ηθική ασυλία που προσφέρεται στην τρομοκρατία, που στις ερχόμενες Απόκριες, οι πιο ζωηροί πιτσιρικάδες θα ντυθούν κουφοντίνες, για να εντυπωσιάσουν τις φίλες τους…
Αν κάποιος θέλει να κατανοήσει τι συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ και την τρομοκρατία, καλό είναι να κάνει τον κόπο να συγκρίνει τον Σαρτρ με τον Καμύ. Τώρα, σε μια εποχή που ο Καμύ θριαμβεύει ακόμα, ενώ ο Σαρτρ περνάει σιγά σιγά στη λήθη της ιστορίας. Να βάλει απέναντί του τον αστό, εκ του ασφαλούς, επαναστάτη, Σαρτρ και το επαναστατημένο φτωχόπαιδο από την Αλγερία Καμύ. Για να καταλάβει από ποιους γεννήθηκε η τρομοκρατία και ο εξτρεμισμός στην Ελλάδα του ’70 και πώς κατέληξε να την υποθάλπουν οι χορτασμένοι κρατικοδίαιτοι τυχοδιώκτες στην «πρωτόγονη» Ελλάδα του 2017.
Η ανοχή που έδειξε για δεκαετίες, το πολιτικό σύστημα στην ιδεολογία του εξτρεμισμού, πρέπει κάποτε να σταματήσει. Σε σχολεία, σε πανεπιστήμια, στα μίντια και στον πολιτικό λόγο. Αν δεν συμβεί γρήγορα, το μίγμα λαϊκισμού και βίας θα διαλύσει την ήδη κατακερματισμένη ελληνική κοινωνία.
