Ανακοίνωση της Ταξικής Πορείας σχετικά με τη Black Friday

Και ποια είναι αυτή η πραγματικότητα; Είναι τα ελαστικά ωράρια, οι υπερωρίες, η εξαντλητική και εντατική εργασία, που την συγκεκριμένη μέρα απογειώνονται. Είναι τα μεροκάματα της πείνας, η δουλειά και τις Κυριακές, οι λογαριασμοί που τρέχουν, οι φόροι και το μαύρο μέλλον που βρίσκεται μπροστά μας. Είναι ο φόβος της απόλυσης και της ανεργίας, που κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου αν αντιδράσεις και η αίσθηση της μοναξιάς και της ανημποριάς να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.

Η Black Friday, δεν είναι απλώς μια ακόμη «αμερικανιά», που μας έχουν γεμίσει τόσα χρόνια από δαύτες. Είναι η σήψη και η παρακμή αυτού του συστήματος, που σε περίοδο βαθιάς κρίσης προσπαθεί να βρει νέους τρόπους κερδοφορίας, σε βάρος πάντα των εργαζομένων και των καταναλωτών! Είναι το πρόσωπο του καπιταλισμού στην πιο σάπια του μορφή, που προάγει την ανθρωποφαγία και τον άκρατο ανταγωνισμό. Που θέλει τον καταναλωτή χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, έρμαιο του κάθε επιχειρηματία, να πατάει στα πτώματα (κυριολεκτικά) του διπλανού του, για να αγοράσει κάτι σε «προσφορά».

Όλο αυτό έρχεται σε μια φάση που ο λαός μας δεινοπαθεί από τα αβάσταχτα μέτρα, και το σύστημα του προσφέρει «άρτο και θεάματα» στην αρένα του καταναλωτισμού, πετώντας του ένα ξεροκόμματο και βάζοντας τον να αγωνιστεί σαν «μονομάχος» για να το κερδίσει. Δεν είναι τυχαία τα κάθε λογής τηλεσκουπίδια που μας έχουν λανσάρει τα τελευταία χρόνια με το ίδιο θέμα (βλέπε Survivor κ.α.).

Ούτε κουβέντα δεν ειπώθηκε για τις απάτες που έγιναν αυτές τις μέρες. Για τις αυξήσεις σε τιμές προϊόντων πριν τις εκπτώσεις, για να φαίνονται οι εκπτώσεις μεγαλύτερες. Για την κάθε μικροέκπτωση που ισχύει μέρες τώρα και ονομάστηκε black Friday για να αποπροσανατολίζει. Για τα προϊόντα στοκ, που προωθήθηκαν σαν καινούρια σε μεγαλύτερες τιμές.

Η νεολαία και ο εργαζόμενος λαός πρέπει να σταθούν απέναντι σε αυτό και κάθε πανηγύρι, που στήνει η αστική τάξη στις πλάτες τους. Να διεκδικήσουν αυξήσεις στους μισθούς και αξιοπρεπείς όρους δουλειάς. Να οργανωθούν στα σωματεία, στις γειτονιές, στους εργασιακούς τους χώρους και να αγωνιστούν συλλογικά για ένα καλύτερο μέλλον και μια καλύτερη ζωή. Μόνο εκεί οι εργαζόμενοι δε θα νοιώθουν μόνοι και απροστάτευτοι. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από καμιά κυβέρνηση. Μόνοι μας πρέπει να πάρουμε αυτό που μας ανήκει!

Ένας άνθρωπος του μόχθου και του μεροκάματου άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Παρασκευή 3-11, καθώς υπέκυψε στα τραύματά του. Ο μοιραίος τραυματισμός του αδικοχαμένου 52χρονου Φώτη προκλήθηκε στα καζάνια της ΕΛΒΙΖ (Ελληνική Βιομηχανία Ζωοτροφών) στο Πετροχώρι Ξάνθης. Κατά τη διάρκεια συντήρησης διέρρευσαν αέρια, προκαλώντας έκρηξη τόσο ισχυρή ώστε τίναξε τον εργαζόμενο στον αέρα. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε πως έφερε εγκαύματα στο 90% του σώματός του. Στην εντατική γράφτηκε ο επίλογος της ζωής του. Πρώην εργαζόμενος της ΣΕΚΑΠ, τα τελευταία χρόνια πάλευε με την κρίση, την ανεργία και την αποβιομηχάνιση που μαστίζουν και την περιοχή μας για να συντηρήσει την οικογένειά του και να συμπληρώσει τα ένσημα που του έλειπαν για να βγει στη σύνταξη.

Το άδικο που συντελέστηκε δεν πρέπει να αποτελέσει έναν ακόμη αριθμό στις στατιστικές που δημοσιεύει το ΣΕΠΕ και το υπουργείο εργασίας κάτω από τον απρόσωπο τίτλο «εργατικά ατυχήματα». Τα στοιχεία που δημοσιεύονται μιλούν για αύξηση των εργατικών ατυχημάτων κατά 10% κάθε χρόνο από το 2013. Όσον αφορά το πρώτο εξάμηνο του 2017 το ποσοστό ανέβηκε στα 15%.Ο κατάλογος με τους νεκρούς και τραυματίες εργάτες στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα ΕΛΠΕ, στην Top Gas, στον Ασπρόπυργο, στον Πύργο της Ηλείας, στο Ηράκλειο, στις Σέρρες, στη Δράμα, στη Ξάνθη μεγαλώνει με ραγδαίο τρόπο καθημερινά.

Το κεφάλαιο και η εργοδοσία μιλούν για «τυχαία περιστατικά». Για μας τα εργατικά «ατυχήματα» είναι ένα προμελετημένο έγκλημα στην περίοδο του εργασιακού μεσαίωνα που ζούμε. Η υπερ-εντατικοποίηση της εργασίας, όπου ένας εργάτης/εργάτρια καλείται, με την πρόφαση της κρίσης, να κάνει διπλές και τριπλές δουλειές, τα εξαντλητικά ωράρια και οι ατελείωτες υπερωρίες που επιβάλλονται από την εργοδοσία με τον εκβιασμό «όποιος δεν μπορεί φεύγει», σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική έλλειψη μέτρων ασφαλείας, διαμορφώνουν τις καλύτερες προϋποθέσεις για μικρά και μεγάλα «ατυχήματα».

Την ίδια στιγμή πορίσματα και συμπεράσματα προστίθενται σε αυτά των προηγούμενων ετών και επικεντρώνουν στη διαπίστωση ότι η εφαρμογή των μνημονίων επιφέρει ραγδαία αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων». Η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα που βρίσκεται μπροστά μας, θα κάνει ακόμη χειρότερη τη κατάσταση. Θέλουν την εργατική τάξη να δουλεύει σαν σύγχρονος δούλος, χωρίς δικαιώματα και κατακτήσεις, χωρίς μιλιά. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ετοιμάζονται να χτυπήσουν το δικαίωμα στην απεργία και τον ελεύθερο συνδικαλισμό.

Να μετατρέψουμε την οργή και τη θλίψη από το θάνατο του συναδέλφου σε οργανωμένη δράση, σε αντίσταση και διεκδίκηση. Πρέπει να σηκώσουμε τη φωνή μας , σε κάθε εργασιακό χώρο, να παλέψουμε για ανθρώπινες συνθήκες ζωής και εργασίας, να απαιτήσουμε να παίρνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Μόνο μέσα από τον αγώνα και τη συλλογική διεκδίκηση μπορούμε να βάλουμε φρένο στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα.